Σχετικά με Το Νερό Θυμάται

Μπορούμε να επαν-ερμηνεύσουμε τα σώματα μας, αντί ως παθητικά θύματα της κλιματικής αλλαγής που έρχεται απ’ έξω από μας, ως αρχεία του κλίματος, ως σώματα που διαμορφώνουν και διαμορφώνονται από τον καιρό, και έτσι ως το μόνο σημείο εκκίνησης, να φανταστούμε διαφορετικά το μέλλον του κλίματος; Μπορούν οι αφηγήσεις από τις πλημμύρες του 1955 και του 2023 και τα λόγια θεωρητικών από τον χώρο των Περιβαλλοντικών Ανθρωπιστικών Επιστημών (Environmental Humanities) να μας βοηθήσουν να φανταστούμε μια πιο ικανή απόκριση στα κλιματικά φαινόμενα; Αντί να δαιμονοποιήσουμε τον χείμαρρο, όταν έρχεται η πλημμύρα, ως κάτι που θα μας «επιτεθεί» και να αγνοήσουμε -ή να καταπατήσουμε- την ύπαρξη του όλες τις υπόλοιπες μέρες, να συλλέγουμε προσεκτικά  τα τεκμήρια της συμβίωσης, ανθεκτικότητας, ευαλωτότητας και αλληλεγγύης;

Μαρτυρίες: Παναγιώτα Μαλιοκάπη, Βαγγέλης Γαλανόπουλος, Ξενοφών Καπλάνης, Ευαγγελία Παλάση-Μαράνογλου, Πέτρος Μουκαντάσης, Κατερίνα Μαλιοκάπη

Εκφωνήσεις: Πένυ Πασπάλη, Χρήστος Ζήσης

Πηγές: Neimanis, Astrida & Loewen Walker, Rachel. (2013). “Weathering: Climate Change and the “Thick Time” of Transcorporeality.” Hypatia 29, σ. 561.
​