Ιντερλουδιο:
Ερειπιωνας της νεωτερικοτητας, φαντασματα του Οθωμανικου
6α. Η πρΩτη βιομηχανικΗ ζΩνη
Η διαδρομή μας φέρνει τώρα μπροστά από πολυκαταστήματα που στεγάζονται στα πρώην βιομηχανικά κτίρια, όπου κάποτε γινόταν ως επί το πλείστον η παραγωγή υφασμάτων, στο εργοστάσιο Παπαγεωργίου. Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, ο χείμαρρος πρόσφερε έναν βολικό άξονα, ενώνοντας το λιμάνι και τον σιδηρόδρομο με μια μεγάλη δεξαμενή εργατών: πρόσφυγες και προσφυγοπούλες, καθώς και τα παιδιά τους, που κατέβαιναν μαζικά στα εργοστάσια από τον Συνοικισμό. Δεν θα περάσει πολύς καιρός, όμως, προτού να επιδιώξουν την κοινωνική εξέλιξη μακριά από τα εργοστάσια.
Μπορούσαν τα φημισμένα λουλούδια των προσφυγικών σπιτιών και αυλών ποτέ να αντισταθμίσουν τη ρύπανση που τα εργοστάσια έφεραν μέσα στον ιστό της πόλης; |
Μαρτυρίες: Μαλιοκάπη Παναγιώτα, Βάσσα Παρασκευά
Εκφωνήσεις: Γεωργία Παβέλη, Ανθή Τσιρογιάννη, Γεωργία Παβέλη Πηγές:
|
6Β. Η πρΩτη βιομηχανικΗ ζΩνη
Όπως κατεβαίνουμε τον χείμαρρο προς τη θάλασσα, αντικρίζουμε τη γνωστή εικόνα των καμινάδων του εργοστασίου Πλινθοκεραμοποιίας Τσαλαπάτα με φόντο το Πήλιο. Πιο πρόσφατα, όμως, μια άλλη εικόνα έγινε πιο γνωστή, αυτή του συγκροτήματος βυθισμένη στη λάσπη από τις πλημμύρες του 2023. Μετά την μετατροπή σε πολιτιστικό κέντρο (στεγαζόταν η Επιτροπή Ερευνών του Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, εστιατόρια, ένα βιομηχανικό μουσείο υπό την αιγίδα του Πολιτιστικού Ιδρύματος της Τράπεζας Πειραιώς), είχε γίνει «στολίδι» της πόλης, συσκοτίζοντας τις μνήμες της εντατικής εξόρυξης και εξάντλησης πόρων (νερού, πηλού, εργασίας) με νέες για την εποχή τεχνολογίες, όπως τα γαλλικά βαγόνια «Ντεκωβίλ», κατά τη διάρκεια της λειτουργίας του. Πάντως η τοποθεσία του συγκροτήματος δίπλα σε έναν χείμαρρο δεν ήταν τυχαία, αν και κατέληξε μοιραία.
Σχόλιο: Γεωργία Παβέλη Εκφωνήσεις: Χρήστος Ζήσης Πηγές: Κακοκαιρία “Daniel” -Βίντεο: Ο Βόλος από ψηλά μια μέρα μετά τις καταστροφικές πλημμύρες, Η εφημερίδα, 07/09/2023. |
|
7. ΜικρO ΠαρIσι, τοYρκικος κασαμπAς
Από τα τέλη του 19ου αιώνα και μετά, αναδύεται η Νέα Πόλη του Βόλου (τα λεγόμενα τότε «Καινούργια Μαγαζεία»), μετά από την καταστροφή και ανακατασκευή της λεγόμενης «Παλαιάς» Οθωμανικής Συνοικίας, συμπεριλαμβανομένων των θρησκευτικών κτιρίων και του μουσουλμανικού νεκροταφείου, στο όνομα της δημόσιας υγείας, όπως ακούμε στα λόγια του Δημάρχου Νικολάου Γεωργιάδη (1899-1903), της τεχνολογικής προόδου (φωταέριο, σιδηρόδρομος), της καρτεσιανής ρυμοτομίας και, προπαντός, του εμπορίου. Πέρα από τη συμβολική και ιδεολογική ταύτιση με την ιδέα της Ευρώπης, της λευκής μεσοαστικής καπιταλιστικής κουλτούρας που υποδηλώνουν αυτές οι επεμβάσεις στο τοπίο, μπορούμε να θεωρήσουμε τον αποικιακό τρόπο κατοίκησης του κόσμου ως καθοριστικό παράγοντα για τη σημερινή περιβαλλοντική κρίση;
Μαρτυρίες/ Σχόλιο: Ευαγγελία Παλάση-Μαράνογλου, Γεωργία Παβέλη Εκφωνήσεις: Νίκος Μπαρπάκης, Γεωργία Παβέλη, Ανθή Τσιρογιάννη |
Πηγές:
|
Λεζάντα φωτογραφίας μπάνερ: Σκίτσο της πόλης του Βόλου, Kinnaird Rose, W., (1897). Με τους Έλληνες στη Θεσσαλία, Εκδ. Κούριερ.